Ήταν κάποτε μια κοινότητα ανθρώπων σε ένα χωριό. Ζωντανό κύτταρο. Σ’ αυτό το χωριό υπήρχε από παλιά, στα χρόνια των ζευγάδων ακόμα, στο ρωμαλέο σύλλογο αγροτόπαιδων, μια υποτυπώδη βιβλιοθήκη μέσα στην αίθουσά του. Οι νέοι του χωριού μαζευόντουσαν εκεί για να ανταλλάξουν γνώσεις, να επικοινωνήσουν να ερωτευτούν. Λίγα, μετρημένα βιβλία, με θέματα που είχαν σχέση λιγότερο με τη λογοτεχνία και περισσότερο με τη γεωργία και το χωράφι. Οι Άθλιοι, ο Ροβινσών Κρούσος, ίσως o τελευταίος των Μοϊκανών... Αυτά. Ποιος είχε χρόνο και διάθεση να διαβάσει άλλωστε τότε; Περισσότερο τους ενδιέφερε η αγρανάπαυση, οι ποικιλίες, ο αναδασμός, το μπόλιασμα των δέντρων.
Και πέρασαν τα χρόνια και ήρθε ένα πατριώτης που ζούσε αλλού, λάτρευε όμως το χωριό του και ζήτησε τη βοήθεια της εκκλησίας και του πολιτιστικού συλλόγου και έκτισε και έστησε μια βιβλιοθήκη, σπουδαία για τα μεγέθη της κοινότητας.
Και ήρθε πίσω από τη βιβλιοθήκη ένας Πολιτιστικός Σύλλογος που δραστηριοποιήθηκε και βοήθησε στη λειτουργία της. Να στηθεί αλλά και να υπάρξει. Να μπορούν παιδιά και μεγάλοι να δανείζονται ένα βιβλίο να ζούμε όπως οι άνθρωποι. Και μαζί μ’ αυτό να βοηθήσουν για τις γιορτές στο χωριό, για τις εκδηλώσεις του, να στήσουν ένα παραδοσιακό σπίτι και να το λειτουργήσουν, να διατηρήσουν παραδόσεις και έθιμα, να καταγράψουν τα πολύτιμα, να αναγνωρίσουν και να τιμήσουν.
Και υπήρχε πίσω από τη βιβλιοθήκη και τον πολιτιστικό ένα σχολείο σε άμεση ζωντανή σχέση και αλληλοεπίδραση. Αυτές είναι οι ανάγκες, αυτές οι συνθήκες, αυτοί οι στόχοι έτσι θα φτάσουμε σ’ αυτούς, αυτές οι διορθωτικές κινήσεις θα γίνουν, αυτά τα κίνητρα θα δοθούν, έτσι θα παρακάμψουμε τη γραφειοκρατία και τα εμπόδια για το καλό του παιδιού μας, του παιδιού του γείτονα, του συμβούλου, του προέδρου, ν’ ανοίξουν τα μάτια τους να μπορούν να διαβάσουν και ένα βιβλίο. Να μορφωθούν όχι να μάθουν γράμματα μόνο.
Υπήρχε και μια εκκλησία που την περιβάλαμε και μας περιέβαλε με αγάπη, κοντά στη βιβλιοθήκη, στο σύλλογο, στο σχολείο, στον αθλητικό σύλλογο, στην κοινότητα
Και ήταν πίσω από τη βιβλιοθήκη αυτή, τον πολιτιστικό σύλλογο, το σχολείο, την εκκλησία, τον αθλητικό σύλλογο ο Κοινοτάρχης και οι βοηθοί του εκλεγμένοι από τους χωρικούς, ο φίλος μας ο Γιώργος, ο Αναστάσης που μας ήξερε και τον ξέραμε, που πίναμε μαζί του τον καφέ, μοιραζόμασταν τις λύπες και τις χαρές, τα προβλήματά μας. Αυτό το σοκάκι έχει ανάγκη, αυτή η γριούλα δεν μπορεί να τα φέρει βόλτα, έτσι, αυτή την πνοή θέλει το χωριό για να συνεχίσει να ζει. Να κάνουμε ένα βήμα μπροστά, μπορούμε και να πρωτοπορήσουμε. Στον κέντρο του κύκλου εμείς, όχι στην περιφέρεια.
Και ήταν πίσω απ’ όλα αυτά οι άνθρωποι. Ένας κοινωνικός ιστός. Εγώ, η κυρα Μαρία, ο δάσκαλος , ο παπάς, ο ταχυδρόμος, ο κοινοτάρχης, ο Αντώνης. Δεν ήμασταν αριθμοί, απρόσωποι, απομονωμένοι. Αλλά προσωπικότητες, με θεσμούς που διασφάλιζαν ουσιαστικά τη συνύπαρξη μας και την έκφραζαν. Ο Νίκος, ο Γιάννης, ο παπάς, ο δάσκαλος, ο αστυνόμος, η κοινότητα των ανθρώπων. Έτσι ήμασταν.
Και μετά ήρθε η σιωπή. Σαν αυτή των κοιμητηρίων. H νάρκωση. Και σταμάτησε το αεράκι και ο κυματισμός. Ουσιαστικά σαν τα παραμύθια, σταμάτησε για μας ο χρόνος. Έμεινε το σώμα αλλά χάθηκε η ψυχή. «Ουδέν νεότερον από το μέτωπο» πια, και «Αυτά που έρχονται εύκολα κανείς τα εικάζει».
Το απομεσήμερο ήσυχο, νωχελικό και αδιάφορο. Αν περάσεις από τη βιβλιοθήκη την ώρα εκείνη και σταθείς θα σου μιλήσει με τη σιωπή της. Η καλύτερη γλώσσα, η γλώσσα της σιωπής. Η κλειστή βιβλιοθήκη της Αντιμάχειας, θα σου μιλήσει για τη σημερινή κατάσταση όλου του χωριού.
Νίκος Γιακαλλής
No comments:
Post a Comment