Βλέπω αυτά τα παιδιά που, καθημερινά, με κρύο και βροχή αν χρειαστεί θα φροντίσουν να κάνουν τη διανομή του συσσιτίου από το Γηροκομείο ως τα σπίτια των αναξιοπαθούντων συνανθρώπων μας και θαυμάζω την αντοχή και το μεγαλείο της ψυχής τους, να φτάνουν σε τόσο υψηλά επίπεδα εθελοντικής προσφοράς! Οσο μεγάλο εύγε κι αν τους πεις, πάλι θα είναι λίγο. Ασε που δεν το έχουν και ανάγκη…
No comments:
Post a Comment