Τζόγιας Ευάγγελος Πρόεδρος του Συλλόγου Εθελοντών Αιμοδοτών και Δωρητών Οργάνων Κω «Ιπποκράτης» και πιστοποιημένος Διάσωσης Πολιτικής Προστασίας Επαρχείων Κω Α.Μ.2.
Προς κύριο Νίκο Μπάρδακα, Επίτροπο Ελεγκτικού Συνεδρίου Δωδεκανήσου
Επέτρεψε μου να σε προσφωνώ, φίλε Νίκο για δυο λόγους, πρώτον γιατί με το ζόρι τελείωσα το δημοτικό του ’68 και δεύτερον γιατί εμείς οι εθελοντές είμαστε φίλοι με όλους.
Θέλω λοιπόν φίλε να μοιραστώ μαζί σου κάποιες σκέψεις μου και εμπειρίες, ως εθελοντής όλα αυτά τα χρόνια της δράσης μου με επίκεντρο των άνθρωπο και όχι μόνον.
Σήμερα στην πατρίδα μας, η λούφα, ο ατομικισμός, η φυγοπονία, θεωρούνται από πολλούς πλεονέκτημα και άποψη.
«Όσο λιγότεροι προσπαθούν, τόσο καλύτερα».
Είναι στάση ζωής για αρκετούς, νομίζω.
Αν σου έλεγα ότι ο εθελοντισμός καταξιώνει κοινωνικά το άτομο, θα ακουγόταν για σένα παράδοξο.
Αν πάλι σε προέτρεπα να γίνεις εθελοντής για να συμβάλεις και εσύ στην αύξηση του ΑΕΠ της πατρίδας μας με κάθε δράση, νομίζω ότι θα το θεωρούσες αφελές για τις μέρες μας.
Αν χρησιμοποιούσα για επιχείρημα ότι μέσα από την εθελοντική δραστηριότητα θα κέρδιζες κάποια μόρια για τον ΑΣΕΠ, θα νομίζεις μάλλον ότι σε κοροϊδεύω.
Εκείνο λοιπόν που μου απομένει, είναι να μάθεις την δικιά μου πείρα – αλήθεια, έτσι όπως την βιώνω καθημερινά, μέσα από τις εθελοντικές μου δραστηριότητες.
Για να γίνεις λοιπόν φίλε εθελοντής, χρειάζεται να αφήσεις για λίγο τον καναπέ και τις όποιες απολαύσεις.
Πρέπει να δώσεις οπωσδήποτε στον εαυτό σου λίγη ώρα ψυχικής ανάπαυσης, ανάτασης, να διεισδύσεις μέσα σου, να γίνεις ο εαυτός σου, να βγάλεις έξω συναισθήματα και ικανότητες, που τις έχεις κρύψει πίσω από τον καθωσπρεπισμό και την καθημερινή ρουτίνα.
Έτσι θα φθάσεις να υπακούς την συνείδησή σου. Είναι μια βαθειά εσωτερική αναζήτηση, μια βαθειά εσωτερική επιλογή.
Πρέπει συνειδητά και με χαρά να τσαλακώσεις λίγο την όμορφη σου μούρη, μαζεύοντας σκουπίδια από την πλατεία – την παραλία – περνώντας έναν παππού από την μια του δρόμου στην άλλη, ή δίνοντας αίμα, υπογράφοντας την αίτηση στον ΕΟΜ για δωρητής οργάνων.
Πρέπει να βγεις στον δρόμο με μια ομάδα παιδιών ΑΜΕΑ σε μια εκδήλωση τους, να γίνεις ένα με αυτούς και ο κόσμος, οι περίεργοι, να μην μπορούν να σε ξεχωρίσουν αν είσαι ένας από αυτούς με το πρόβλημα ή άλλος, διαφορετικός, και να σε κοιτούν από την κορφή ως κάτω, διερωτώμενοι γιατί;
Πρέπει να αποδείξεις στους ανθρώπους για τους οποίους παλεύεις ότι τους καταλαβαίνεις και τους αποδέχεσαι.
Πιστεύω προσωπικά ότι το πρώτο βήμα φίλε Νίκο, για να γίνει κάποιος εθελοντής, είναι η συνειδητή αποδοχή του άλλου και οι ίσες ευκαιρίες και δικαιώματα στη ζωή για όλους τους ανθρώπους.
Αυτό βέβαια δεν είναι απλό, όταν μάλιστα πρόκειται για καταστάσεις που τις παραμορφώνει, τις αγκυλώνει η προκατάληψη χρόνων, όπως συμβαίνει με τους φίλους μου τους θαλασσαιμικούς – τους λευχαιμικούς - τους άγνωστους πάσχοντες - τους υποψήφιους λήπτες οργάνων - τα ΑΜΕΑ κλπ.
Ο εθελοντής που θα σταθεί στο πλευρό αυτών των συνανθρώπων μας, μπαίνει σε έναν καινούργιο κόσμο, άγνωστο, ερμητικά κλειστό, παραγνωρισμένο, παρεξηγημένο, κόσμο που θεωρείται απρόσιτος για τους πολλούς.
Έναν κόσμο με ταμπού, που το μόνο που έχει είναι η θλίψη, ο πόνος, η απομόνωση, η καταδίκη.
Όλοι αυτοί οι πάσχοντες που βρίσκονται κοντά μου είναι άνθρωποι, που για κάποιους λόγους νόσησαν, έχουν όμως το δικαίωμα να θεραπευτούν και να συνεχίσουν την ζωή τους, έχω όμως και εγώ την υποχρέωση, την ευθύνη, να προσφέρω σε αυτούς.
Όλη αυτή η προσφορά μου και η επαφή με τους άλλους ανθρώπους φίλε Νίκο, με διδάσκει καθημερινά πως φεύγω από το εγώ και γίνομαι εμείς.
Γνωρίζω έτσι καλύτερα τον εαυτό μου, τώρα πια φίλε είμαι ο ίδιος μέσα έξω.
Από την εμπειρία που απόκτησα όλα αυτά τα χρόνια ωριμάζω καθημερινά, γίνομαι πιο κοινωνικός, αναθεωρώ τις αξίες της ζωής.
Απολαμβάνω την χαρά της προσφοράς, της συνεργασίας, καταλαβαίνω απόλυτα το ευχαριστώ που μου λένε δυο γελαστά μάτια, με ένα αχνό χαμόγελο, που μόλις διακρίνεται σε ένα πρόσωπο θλιμμένο, ή με ένα δειλό πολλές φορές σφίξιμο του χεριού.
Αυτά για μένα είναι πολύ αρκετά φίλε Νίκο, για να συνεχίσω τον αγώνα μου ενάντια στις προκαταλήψεις και στα όποια ταμπού.
Αγαπητέ φίλε κάθε φορά που «κόβεις» το ένταλμα του Δήμου της Κω, για την επιχορηγήσει του συλλόγου που εκπροσωπώ, απλώς μας κόβεις την υλική βοήθεια κι αυτό το κάνεις χρόνια τώρα.
Φίλε Νίκο, δεν γνωρίζω ακριβώς το νομικό πλαίσιο, μέσα στο όποιο σου δίνει τις δυνατότητες ο νομοθέτης να ελιχθείς, πιστεύω όμως πως θα μπορούσες με αισθήματα ανθρωπιάς, να εγκρίνεις μια χρηματοδότηση και να μην μας απορρίπτεις συνεχώς.
Αφού είναι γνωστή η προσφορά του συλλόγου μας σε νομαρχιακό επίπεδο, άλλωστε έχουμε αποδείξει περίτρανα όλα αυτά τα χρόνια πως τα χρήματα που παίρνουμε αξιοποιούνται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Δεν μπορείς όμως, όσο υψηλόβαθμος και αν είσαι, να μας στερήσεις τη χαρά της προσφοράς στον άγνωστο πάσχοντα.
Δεν σε παρεξηγώ όμως φίλε Νίκο. Είμαστε δύο κόσμοι διαφορετικοί, δύο αποκλίνουσες πορείες Βορρά –Νότου, που δεν πρόκειται ποτέ να συναντηθούν. Μάλιστα για να σου δώσω ελαφρυντικά στις περισσότερες των περιπτώσεων, είμαστε παρεξηγημένοι και από δικούς μας, πολύ δικούς μας ανθρώπους.
Γράφει ο Αντώνης Σαμαράκης πως «όσο υπάρχουν άνθρωποι ανήσυχοι στον κόσμο μας, όσο υπάρχει ανησυχία στο κόσμο μας υπάρχει ελπίδα».
Δεν πειράζει που δεν άκουσες ποτέ σου το κάλεσμα του Γιάννη Ρίτσου, ανυπόταχτη πολιτεία.
«Ακούστε αυτό το τρίξιμο της πόρτας. Ελάτε να βοηθήσουμε την πολιτεία, που κοιλοπονάει, τα μετάλλινα παιδιά της. Εγώ είμαι εγώ. Εσύ και εγώ είμαστε εμείς».
Που μαζί θα βοηθούσαμε την κοινωνία φίλε Νίκο, φεύγεις και με αφήνεις μόνο, δεν πειράζει εγώ θα εξακολουθώ όπως μπορώ να σ’ αγαπώ και να προσφέρω..
Αν κάποτε η ζωή σου τα φέρει στραβά και χρειαστείς λίγες φιάλες αίματος, θα μας βρεις πάντα στο νοσοκομείο της Κω.
Εύχομαι σε σένα όπως και σε όλους, να σας είμαστε αχρείαστοι.
Αν πάλι θέλεις να ξέρεις κάτι παραπάνω για μας, οι αιμοδοσίες της Κω και Ρόδου μας γνωρίζουν καλά.
Αν θέλεις πολιτικά πρόσωπα το σύνολο των βουλευτών του νομού, τους δημάρχους από Ρόδο μέχρι Πάτμο και φυσικά τον λεβέντη Περιφερειάρχη μας.
Τέλος κλείνοντας οι δημοσιογράφοι της Κω, της Ρόδου, μας ξέρουν καλύτερα.
Κύριε Νίκο Μπάρδακα, Επίτροπε του Ελεγκτικού Συνεδρίου, σίγουρα δεν θα μπορέσεις να καταλάβεις το νόημα της επιστολής μου.
Βλέπεις εμείς οι εθελοντές ακόμα και στη γραφή είμαστε διαφορετικοί.
No comments:
Post a Comment