ΚΚΕ: ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΓΙΔΕΥΤΕΙ Ο ΛΑΟΣ

Το μεγάλο ΟΧΙ του λαού που εκφράζεται στις πολύμορφες αγωνιστικές και στις απεργιακές κινητοποιήσεις πρέπει να γίνει ΟΧΙ συνολικά κατά του συστήματος, της κυβέρνησης και των κομμάτων που στηρίζουν την ΕΕ, το ΔΝΤ, να γίνει ΟΧΙ στην δικτατορία των μονοπωλίων Το πολυάριθμο όχι που βγήκε χθες από την βουλή δεν είναι ενιαίο, δεν έχει ενιαία αφετηρία αντίθεσης και προ πάντων δεν έχει ενιαία κατεύθυνση διεξόδου. Ο λαός δεν πρέπει να παρασυρθεί και να παγιδευτεί σε δήθεν εύκολες και επιφανειακές λύσεις. Ο συσχετισμός στο κοινοβούλιο παραμένει εξαιρετικά αρνητικός ,πρέπει να αλλάξει με τους αγώνες και την ψήφο. Κάτω από την επίδραση δύο παραγόντων ( της λαϊκής κατακραυγής και της αδυναμίας του συστήματος να διαχειριστεί την κρίση), που προκαλούν ρήγματα στα αστικά πολιτικά κόμματα, αναζητούν τρόπους να μεταμφιεστεί το αστικό πολιτικό σύστημα, να βάλει νέα ρούχα ώστε να ελέγξει τον λαϊκό παράγοντα, να τον χειραγωγήσουν, πριν είναι αργά για το σύστημα. Ανάλογες σκέψεις και διαπιστώσεις εμφανίζονται και σε πολλούς άλλους βουλευτές που ψήφισαν ναι, συμμορφώθηκαν με την κομματική πειθαρχία. Τόσο οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ που αποσκίρτησαν στην ψηφοφορία, δήλωσαν καθαρά και παστρικά, ότι ψήφισαν με βάση τις αρχές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ , ότι παραμένουν ιδεολογικοπολιτικά στα κόμματά τους, άρα στην υπηρεσία του συστήματος. Καμία αυτοκριτική από την πλευρά τους, καμία διάθεση στήριξης του κινήματος ρήξης. Η κριτική τοποθέτηση και η αποχή του ΛΑΟΣ από την ψηφοφορία, και αφού συνέβαλε στην συγκρότηση της κυβέρνησης του μαύρου μετώπου, αφού συνέβαλλε στην διαμόρφωση βασικών θέσεων του Μνημονίου είναι επίσης αναγκαστική επιλογή τακτικής, καθώς δεν οφείλεται στον φιλεργατισμό του αλλά στον ρόλο που θέλει να παίξει για την στήριξη της κυρίαρχης πολιτικής με την έξαλλη αντικομμουνιστική επίθεση, την κρατική βία και καταστολή. Το ομολόγησε καθαρά ο πρόεδρός του. Είναι ακέραια η ευθύνη των ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, που ανεξάρτητα από τις μεταξύ τους επί μέρους διαφορές, έχουν κάνει σημαία τους το Μνημόνιο, υπερασπιζόμενοι ταυτόχρονα την ΕΕ , διαγράφοντας όλη την πορεία της καπιταλιστικής ανάπτυξης στην Ελλάδα, και της ενσωμάτωσης στην ΕΕ. Καλλιεργούν στο λαό πλήθος αυταπατών και φρούδων ελπίδων για αλλαγή βάρδιας στο πολιτικό σύστημα με μια κυβέρνηση που είναι πιο ικανή τάχα να διαπραγματεύεται όμορφα και καλά με την ΕΕ, να κερδίσει χρόνο στην εξυπηρέτηση του χρέους, σε αρμονική συνύπαρξη με τα μονοπώλια και τις διεθνείς ενώσεις τους. Αποδεικνύεται ότι το λεγόμενο αντιμνηνονιακό μέτωπο με ότι επίθετα μπορεί να προηγηθούν, αριστερό, ανανεωτικό, πατριωτικό, εθνικοανεξαρτησιακό είναι μια σαπουνόφουσκα, αφού μπορεί να στεγάσει ετερόκλητες δυνάμεις, που ως κοινό παρανομαστή έχουν την διάσωση και τον απατηλό εξανθρωπισμό του καπιταλιστικού συστήματος.